Stroomversnelling …

Voor ik het verhaal ‘stroomversnelling’ vertel, voel ik de behoefte om uit te leggen waarom ik eigenlijk schrijf ….

Alleen zijn (en werken) in landen, waar situaties onvergelijkbaar zijn met de eigen (thuis)situatie, is soms niet eenvoudig. Ik heb lang geleden ontdekt dat, als er dan nauwelijks gelegenheid is om hierover van gedachten te wisselen met iemand vanuit mijn eigen ‘background’, schrijven voor mij een manier is om alles op een rijtje te zetten, zelfs een soort van ‘verwerken’ kan zijn. Was dat vroeger in mijn opschrijfboekje en viel ik daar verder niemand mee lastig, tegenwoordig is dat bloggen en kunnen geïnteresseerden met me meereizen en mijn avonturen meebeleven. Ik waardeer alle reacties op mijn blogs zeer en ervaar ze soms zelfs als een soort ‘steun’.

Mijn blog over onder andere het verdriet van de oma van Ali (zo heet het jongetje met het waterhoofd) roept heftige reacties op in NL. Ik schrik er een beetje van, vooral omdat ik dit absoluut niet had voorzien. Ik beleef en beschrijf mijn leuke, grappige, verdrietige en vreugdevolle avonturen, ben inmiddels heel wat gewend, en verder heb ik er niet bij stilgestaan wat dit teweeg zou kunnen brengen bij mijn lezers.

Daarom wil ik graag het vervolg op die blog vertellen …

Zaterdag 21 januari: Bijkomend van een drukke week zit ik heerlijk aan het zwembad van Mbuyu en schrijf mijn blog over mijn belevenissen: ‘verdriet en vreugde’. Na het plaatsen op reismee.nl val ik bijna meteen in een diepe slaap.

Niet al te lang na het plaatsen van de blog meldt er zich een sponsor voor de kosten van de CT-scan van Ali. Enige voorwaarde is dat het geld dan wel daadwerkelijk moet worden besteed aan de CT-scan. Ik leg uit dat ik die 8000 Ksh (€ 80) ook wel kan betalen, maar dat er nog zoveel andere soortgelijke gevallen zijn en ik niet kan kiezen. In eerste instantie verwijs ik de sponsor dan ook naar de website van KidsCare[1], waar een button voor een donatie aanwezig is. De sponsor geeft aan toch graag voor dit specifieke geval te willen betalen en ik leg het contact tussen de board van KidsCare in NL en de sponsor.

Zondag 22 januari: Er is mailcontact tussen de sponsor en de board in NL en later tussen de board in NL en mijzelf hier in Kenya. We bespreken de mogelijkheden en de acties die ik hier in Kenya kan ondernemen.

Maandag 23 januari: Op verzoek van de board in NL bespreek ik de situatie in het CSA-team[2] en geconstateerd wordt dat het geld zonder meer en absoluut goed terecht kan komen. Alles wordt op een rijtje gezet, want met de kosten voor de CT-scan is het plaatje nog niet volledig. Bekeken moet worden wat er nog meer nodig is, zoals reis- en verblijfskosten van oma en Ali naar APDK[3] in Mombasa, later naar Nairobi (voor de operatie), weer terug naar Mombasa, administratiekosten, handgeld (zeg maar ‘zakgeld’) en straks, na de revalidatie bij APDK, terug naar huis en dan is het ook nog niet klaar: er zullen nog vele follow ups en behandelingen nodig zijn door Derrick, de occupational therapist. Daarnaast zal er counseling voor oma moeten worden geregeld, want oma is, door alle gebeurtenissen van de laatste zes jaar, zwaar getraumatiseerd. Ook zal ze getraind moeten worden in het verzorgen van haar kleinzoon voor wat betreft voeding: hij zal sterk moeten worden, zodat hij later, als hij groter wordt, zijn eigen hoofd zal kunnen ‘dragen’, want hoewel het wel een klein beetje zal ‘krimpen’, zal zijn inmiddels harde schedel niet substantieel verkleinen. Well, mij is inmiddels volstrekt duidelijk dat het lijstje niet stopt bij de CT-scan.

Tussendoor heb ik regelmatig overleg met de beide directeuren en uiteraard met de HOD (Head of Department) Social Work. Niets wordt me in de weg gelegd, alle medewerking wordt verleend, en de betrokkenheid is enorm.

Dinsdag 24 januari: Op deze dag wordt, nu alles in kaart is gebracht, contact gelegd met APDK. En ... men blijkt zeer bereid om mee te werken om de hulpverlening aan oma en Ali op gang te brengen. Kort daarna wordt bekend dat niet alleen de operatie en revalidatie vanuit speciale fondsen van APDK kunnen worden betaald, zelfs de CT-scan zal in dit speciale geval worden vergoed. Men verzoekt wel om Ali (en zijn oma) zo snel mogelijk naar Mombasa te laten vertrekken, want snelheid is geboden.

De board in NL neemt contact op met de sponsor en vraagt of het ook akkoord is als het sponsorgeld wordt besteed aan alle ‘overige kosten’. Het antwoord is hartverwarmend (‘ja’) en wat ben ik toch trots en blij met zulke mensen in mijn leven!

Woensdag 25 januari: De Social Worker van KidsCare die in het dorp werkt waar oma en Ali wonen, gaat bij hen op bezoek en vraagt hen de volgende dag naar KidsCare Center te komen en er rekening mee te willen houden dat ze door moeten reizen naar APDK in Mombasa. De Social Worker zal, als oma akkoord gaat, haar en Ali ophalen en met de piki piki naar KidsCare brengen.

Donderdag 26 januari: Om 10.00 uur komt de Social Worker met oma en Ali aan op het center. Ze hebben een plastic tasje bij zich met wat kleren. We zijn allemaal tot tranen geroerd en op oma’s gezicht verschijnt af en toe een vage glimlach, maar over het algemeen lijkt ze alles een beetje over zich heen te laten komen. De eerste kosten (1750 Ksh = een kleine € 17,50) worden uitgegeven: het zijn geoormerkte bedragen die in aparte envelopjes aan oma worden overhandigd: een envelopje administratiekosten APDK, een envelopje reiskosten, een envelopje verblijfkosten en wat handgeld (voor eten en andere benodigdheden).

Daarna stapt oma met Ali, uitgezwaaid door Derrick (die de ‘moneyman’ van de grote matatu nog eventjes toespreekt), Phelister (lid CSA-team) en mijzelf in de matatu en zwaait heel kort met een kleine glimlach naar ons met het loodzware hoofd van Ali stevig in haar armen.

APDK wordt op de hoogte gebracht van het vertrek van oma en Ali naar Mombasa. En om 15.00 uur meldt APDK op zijn beurt dat beiden zijn gearriveerd.

Op dat moment valt er een steen van mijn hart, ik ben er duizelig van… de gebeurtenissen hebben zich on-Afrikaans snel afgespeeld en ik kan alleen maar hopen dat het voor oma en Ali allemaal goed zal verlopen. Maar daar heb ik, KidsCare met al zijn betrokken medewerkers kennende, alle vertrouwen in …

Daarom dank aan alle deelnemers in dit verhaal: de board in NL met wie ik nogal wat afbelde via Whatsapp en die communiceerde met de sponsor, het CSA-team dat onwaarschijnlijk snel een volledige lijst van alle kosten van nu tot redelijk ver in de toekomst kon produceren, de Social Worker die bereid was zijn kostbare tijd deze week voor een groot deel in te zetten voor oma en Ali, de beide directeuren die me geen strobreed in de weg legden en soms, met mij, enorm geëmotioneerd waren. En natuurlijk de sponsor, die het mogelijk maakte dat de wereld van oma en Ali binnen een week volledig en positief veranderde…

Met een vermoeide, maar enorm dankbare groet

Grada

[1] http://www.kidscarekenia.nl

[2] Children with Special Abilities, team KidsCare

[3] Een partner van KidsCare: Association For The Physically Disabled Of Kenya - APDK Rehabilitation Clinic in Mombasa