Weg …

De laatste dagen zijn aangebroken. Ineens komt het eind van mijn leven hier in Kenya, hier bij KidsCare, hier in mijn zo geliefde ‘andere, warme wereld’ in zicht. En toch is het anders dan vorig jaar, heel anders…

Mijn opdracht in 2016 was afgerond, tenminste, dat dacht ik. Het afscheid vorig jaar vond ik moeilijk, mijn ‘Afrikaanse’ familie verlaten, het voelde niet goed, alsof je iets afsnijdt wat bij je hoort. Maar het gebeurde en ik had het er moeilijk mee. Mijn tranen bij het afscheid waren er, omdat ik niet wist of ik mijn KidsCare-familie weer zou zien. Daarom was er niemand blijer dan ik toen die opdracht uit 2016 een vervolg bleek te kunnen krijgen.

Nee, niet alle punten op het lijstje zijn afgewerkt (en misschien doe ik dat wel expres ;-)). Overleg over hoe het internet kan worden versneld, wat de kosten zullen zijn, wie dat moet doen, waar je dat moet aanvragen etc. etc. heeft nog geen resultaat opgeleverd. Binnenkort komt er een deskundige kijken en praten op KidsCare wat er nodig is, wat de wensen zijn en wat men kan bieden. Dat dit niet kon worden geregeld in de tijd dat ik hier was, heeft tot gevolg gehad dat mijn taak om Gloria te trainen in het bijhouden van de website van KidsCare in Kenya niet kon doorgaan: uren wachten om één pagina van een website (met meerdere pagina’s!) te openen, starend naar het ronddraaiende wieltje… nee, dat gaat ‘m niet worden, zelfs niet met een enorme dosis Afrikaans geduld!

Dat wil overigens niet zeggen dat we onze tijd niet zeer nuttig hebben besteed. We hebben veel tot stand gebracht, puntjes op de i gezet, grapjes gemaakt, zijn serieus geweest, hebben gemopperd, zoals dat in elk gezond bedrijf gebeurt. En gelachen… ja, wat hebben we ook weer gelachen!

Was daar eerder deze week de uitbreiding van de geitenfamilie met drie prachtige geiten, die we de namen ‘Gloria’, ‘Susan’ en ‘Grada’ hebben gegeven, wat denk je wat… schopt ‘Grada’ een dag later meteen alles in de war!

Als ik om 17.00 uur naar de keuken ga om mijn dagelijkse koele biertje op te halen, is er niemand. Niemand? Dat is gek. Ik loop naar buiten en zie mama Fridah en Susan samen de geiten in hun verblijf stoppen. Nergens is de guard Mazera te zien en ook de klusjesman Omari is er niet. Ik vraag wat er aan de hand is, en mama Fridah vertelt dat de hele familie Geit vandaag buiten in omheinde stukken land heeft gegraasd. De drie nieuwe dames stonden vastgebonden aan kleine boompjes. Als het tijd is om terug te gaan naar de kippenren (waar ook het geitenverblijf staat), is ‘Grada’ weg, met boompje en al…

Ik ben verbijsterd, het zal toch niet waar zijn! Mama Fridah is verschrikkelijk bezorgd, wat moet ze doen, wat moet ze zeggen, er is gewoon een geit weg. Mazera en Omari zijn haar aan het zoeken. Als ik het hele verhaal heb gehoord, schiet ik vreselijk in de lach en zeg dat mijn naamgenoot wel weer terugkomt. Dit is typisch iets voor ‘Grada’: vastbinden heeft geen enkele zin, dan loopt ze gewoon weg…. Maar, geen zorgen, ze komt altijd terug. Mama Fridah is niet overtuigd. Ze heeft pas rust als ‘Grada’ terug is… Grijnzend bedenk ik dat het misschien toch niet zo slim is geweest om de geit ‘Grada’ te noemen. Maar ik kan het niet tegenhouden, ik moet er ook zo vreselijk om lachen. Een uur later hebben Mazera en Omari haar gevonden; mama Fridah komt het me opgelucht vertellen: ‘Ze stond gewoon in een ander veld rustig te grazen!’ Ja, zeg ik, ze loopt echt niet in zeven sloten tegelijk! En ik kan het weten! ;-))))

Het blijft iets speciaals, als er in het droge, hete Afrika wordt geoogst. En als dat dan ook nog joekels van watermeloenen zijn… ja, dat is dat een gebeurtenis. Ik word verzocht om toch vooral foto’s te maken (want het is de eerste keer dat dit op de KidsCare farm gebeurt) en dat doe ik natuurlijk graag. Het is een fantastisch gezicht: de farmworkers, de mama’s van Facility, allemaal lopen ze op het veld en oogsten de watermeloenen die rijp zijn. Lopen dan op hun gemak naar het verzamelpunt en leggen ze voorzichtig neer. De stapel groeit gestaag. De director en deputy director komen kijken, en ik kàn het niet laten… de allergrootste watermeloen wordt, onder grote hilariteit, vernoemd naar George. En al gokt Ali dat hij 6 kg weegt, het blijkt 11.5 kg te zijn!

Ja, gelachen hebben we, over mijn gekke invallen, over mijn toch zo oprechte pogingen wat Swahili te leren en over de verschillen tussen NL en Kenya. Just one example: leg maar eens uit dat we in NL graag naar de sauna gaan (en daarvoor ook nog betalen) op het moment dat het 36 graden is, de luchtvochtigheid niet meetbaar meer is (denk ik) en het zweet uit al je poriën gutst …

In augustus van dit jaar zijn er verkiezingen in Kenya. De verkiezingsstrijd is al een beetje aan de gang en deze week is President Uhuru Kenyatta in de Coastal Areas. Tijdens mijn laatste weekend in Mswambweni werden er enorme tenten opgebouwd waar de president zijn toespraken zou gaan houden en wat schetst mijn verbazing: er werden autoladingen vol met stoelen bij KidsCare ‘geleend’. En als je dan weer ziet hoe dat gaat… je laadt gewoon stapels stoelen in de achterbak en zet er een mannetje bij die de zaak vasthoudt. Tja… waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? En zo’n vijf uur later worden ze weer teruggebracht, ja op dezelfde manier. Ik hou ervan!

Alles gaat hier wat gemakkelijker en met gebruikmaken van datgene wat je hebt. De bespreking van de departmental goals en de daaraan gelinkte persoonlijke targets van de Social Workers vindt plaats in de conference hall, er liggen wat verlengsnoeren, de projector wordt op de muur gericht en iedereen krijgt een beurt. Verbijsterend voor mij (maar ook wel weer lekker wennen voor mijn thuis in NL) … iedereen heeft zijn laptop voor zijn neus! Dat had ik nog niet eerder gezien. En voor de rest is het een ochtendje afzien, want de conference hall is een van de heetste ruimtes van KidsCare en na twee uur begint iedereen schaamteloos te gapen … en ik doe lekker mee!

De laatste dag. Een ‘korte’ MT-vergadering, die toch weer twee uur duurt, mooie woorden van Ali, van George, van Edward en Fridah. Ik glim een beetje. Ja, we hebben weer veel voor elkaar gekregen! En dan de gebruikelijke gezamenlijke lunch, helaas zonder de Social Workers, die op donderdag nou eenmaal gewoon in hun outreaches aan het werk zijn. Ik bedenk dat ik, verdikkeme, vergeten ben ze gedag te zeggen. Maar ik zal ze mailen en ik weet zeker dat ik terugkom. De lunch is natuurlijk heerlijk, zoals altijd: my favorite chapati and beans. Mama Fridah weet wel waar ze me blij mee maakt! En als toetje is daar mijn verlate verjaardagstaart: heerlijk. Ik mag aansnijden, en dan mag ik mijn speech houden. Het is alsof ik het al jaren doe … ;-) We zingen nog even the KidsCare anthem en dan weer snel aan het werk. Nog een vergadering …

Ik kwam naar Kenya met twee enorme tassen, zodat ik onder andere alle ontvangen kleding voor KidsCare kon meenemen. En ik had bedacht dat ik de terugtocht naar NL zou kunnen aanvaarden met mijn ene grote tas in de andere, maar helaas, opnieuw heb ik twee barstens volle tassen. Eentje vol met spullen voor KidsCare in NL, de andere vol met cadeautjes, mijn fotokoffertje en het kleine beetje kleding wat ik bij me had. Toch ben ik in 5 minuten klaar en slaap nog een paar uur. Mijn driver, Bongo, is on-Afrikaans verschrikkelijk op tijd en hij moet dan ook, heel Afrikaans, op mij wachten want ik sta nog onder mijn laatste koude douche (volstrekt overbodig, want na 5 minuten ben je weer net zo klam en zweterig als daarvoor).

De reis naar Mombasa wordt tweemaal onderbroken door politiecontroles (je weet wel, omdat de president ergens in de Coastal Areas rondwandelt – hoewel me dat sterk lijkt zo midden in de nacht), even wachten op de ferry en een aantal wegomleidingen in het pikkedonker, wat wel spannende taferelen oplevert. De weg is hier en daar zo slecht en deels zonder asfalt, dat ik niet geheel onterecht denk: ‘Gut is dit nou de weg naar International Airport Mombasa?’ Maar ach, je komt er ook over een zandpaadje met gaten wel…

Ik heb mijn slippers nog aan en ik moet nog even wennen aan mijn oude spijkerbroek met gaten en scheuren. Op mijn plekje op de airport van Naírobi schrijf ik deze blog. Morgen ben ik weer in NL en ik zie ernaar uit om iedereen weer te zien, om weer aan het werk te gaan, met mijn nieuwe opdracht te beginnen en mijn NL leven weer op te pakken.

Ik dank al mijn lezers, mijn volgers voor alle lieve reacties. Ik heb ervan genoten!

Tuta kutana tena! Till we meet again!

Grada