Normaal …

Zou ik dit nou gewoon over mezelf heen roepen? Is het een test: hoe stressbestendig ben je en red je het allemaal wel? Ach, ik verbaas me er niet eens meer over, dingen gebeuren zoals ze gebeuren en ik kan me nog zo druk maken, maar dat verandert niets …

Nog nooit ben ik zo vroeg op een vliegveld aanwezig geweest als deze keer op Schiphol. Het is ontzettend mistig deze ochtend, maar dat lijkt me toch geen belemmering om op te stijgen. Ligt mist niet altijd heel laag? Dan kun je er toch gewoon doorheen vliegen? Niks is minder waar. Om 10.30 uur wordt een vertraging gemeld van drie kwartier, een klein uur later nog eens een half uur erbij. Ik bekijk mijn overstaptijd in Nairobi en bedenk dat ik misschien toch wel zal moeten rennen. Maar ach, ik heb priority en bagage van mensen met een connecting flight wordt dan dus als eerste geleverd. Helaas moet je in Nairobi wel je eigen bagage ophalen en daarna weer inchecken op je volgende vlucht.

Ik zit nog niet in mijn stoel of ik val in slaap. Ontbijt (om 14 uur???) en avondeten sla ik over, ik slaap! Ik word pas wakker ’s avonds om 21.30 uur als er nog een keer iets te eten wordt geserveerd. Ik check nog een keer de tijden en maak me nu toch een beetje zorgen. Om 23.05 uur aankomen en om 23.55 uur de volgende vlucht halen, krapjes hoor. Ik vraag het nog even na bij de stewardess maar die is van mening dat ze wel zullen wachten, omdat de vertraging bekend is.

Op Nairobi is het heerlijk warm, 22 graden, maar de mensen daar vinden het maar koud en lopen met jassen aan. Ik heb mijn gympen al verwisseld voor slippers en mijn trui ook al in mijn tas gepropt. Ik wacht bij de bagageband maar wat er komt, geen bagage van Snoek. Het zal toch niet …

Natuurlijk wel. De allerlaatste twee koffers/tassen komen om 00.10 uur op de band en die zijn van mij. Ik ren nog met koffers en al naar de andere vertrekhal, maar daar is de vlucht blijkbaar gewoon op tijd vertrokken. Ik sukkel terug naar de balie van KLM/Kenya Airways en daar staat een Italiaanse mevrouw op zijn Italiaans stennis te schoppen. Ook zij had de vlucht moeten halen, maar dat is duidelijk ook niet gelukt. Ze is razend. Ik sluit me aan en knik af en toe bevestigend. Ze boeken ons om naar een vlucht om 06.30 uur. Daarna willen ze ons eerst in de lounge van de internationale vertrekhal neerzetten, maar daar komen we niet meer in (we zijn al door de douane), security is onverbiddelijk. Dan vinden ze dat we maar in de vertrekhal van de binnenlandse vluchten kunnen wachten. Houten stoelen, zes uur wachten. Dacht het niet, toch? De Italiaanse weet het voor elkaar te krijgen dat we naar een hotel worden gebracht om nog een paar uurtjes te slapen. Ik vind alles best, bel mijn backpackershostel in Mombasa dat ik een dagje later kom en ook Bongo, mijn driver die me zou ophalen op Mombasa Airport met de nieuwe tijd van aankomst. Het hotel is mooi, lekker gedoucht en nog even geslapen. Ik ben tevreden. Om 04.30 uur worden we gewekt en vertrekken we weer naar de airport. Het vliegtuig is op tijd en we zijn dan ook vlot in Mombasa.

Daar staat Bongo me al op te wachten. Wel met de mededeling dat hij me niet naar Tulia (backpackers hostel) kan brengen want hij heeft een andere klus. Hij heeft een tuktuk geregeld en die pikt me op een paar km buiten de airport. Ik moet er om lachen.

Vreemd om te zien dat het blijkbaar noodweer is geweest gisteren. De straten staan blank en autoruiten zijn volledig bruin gespikkeld van de modderspatten. Er liggen enorme plassen aan de kant van de weg en ik kan af en toe nauwelijks voorkomen dat ik in de open tuktuk nat gespetterd word (met modder dan wel te verstaan). Dat het zo regent in dit zomerseizoen is overigens niet normaal, maar ook hier verandert het weer…

Bij Tulia word ik zo hartelijk ontvangen dat ik alle toestanden vergeet. Ik krijg weer een mooie kamer (‘because you need to rest mama!’). Het is druk, het is hoogseizoen (zomer plus feestdagen), alle kamers en dorms zitten vol. Er zijn zelfs een stuk of 15 tenten neergezet, maar Vincent (the owner van Tulia) heeft mijn kamer vrijgehouden. De lieverd…

Ik ga ontbijten en neem een duik in het zwembad. Om 10 uur loop ik naar de Nakumat (winkelcentrum), waar ik in de supermarkt boodschappen doe, hele bundels geld pin

Ik loop op halve kracht terug naar Tulia, het is inmiddels zo’n 35 graden en zo vochtig dat mijn kleren aan mijn lijf plakken. Mijn badpak krijg ik bijna niet aan, zo plakkerig ben ik. Ik blijf lekker lang in het zwembad rondhangen tot ik ondanks het warme water kippenvel krijg. Dan duik ik op een ligbedje en lees mijn boek uit, stuur wat dringende mails weg en app wat mensen dat ik goed ben aangekomen. Verzoeken om wat warmte naar NL te sturen, negeer ik. Oh nee, ik houd alles hier!

Morgen brengt Bongo me naar Mbuyu, dat paradijsje op aarde….

En terwijl ik dit schrijf, valt de elektra uit en het mooie is dat ik niet eens verbaasd ben. Dit is toch wel heel normaal …

Lieve groet

Grada