En … ?

… ben je er klaar voor?

De afgelopen weken heb ik het vaak gehoord. Maar iedereen die me een beetje kent, weet dat ik pas héél kort voor vertrek zeer zorgvuldig mijn werkspullen (twee laptops, ladingen opladers, muizen, mappen met papieren gegevens, etc.) in mijn rugzak doe, mijn fotokoffertje dichtdoe en tot slot kleren en toiletartikelen in een koffer gooi. In die volgorde ook.

Een koffer met gekregen kleding voor de meest arme mensen in Kenia staat al langer klaar: dank jullie wel lieve collega’s van ZOKrachtig! En dank aan Henny, Hetty en Amanda voor de tweedehands smartphones die ik weer zo belangeloos heb gekregen!

En dan blijkt er gewoon ook nog tijd te zijn voor alle afrondende zaken: planten watergeven, afwasmachine uitruimen, etenswaren verzamelen.

Met kerst heb ik van mijn jongens een bon gekregen voor een koptelefoon en ik bedenk dat ik daar ook nog wel even tijd voor heb. En met het vooruitzicht van vijf en een halve week zomer in Kenia (en dus weinig sporten voor deze dame

En dan word mijn stressbestendigheid toch nog even op de proef gesteld! De ketting loopt van de fiets en het zingen vergaat me een beetje. Ik lig in schone kleren, die ik eigenlijk schoon had willen houden voor ná Kenia, op de vieze grond en leg dat ding er weer om. Natuurlijk heb ik geen doekje bij me, dus met pikzwarte vingers kom ik bij de Mediamarkt, waar een hele leuke verkoper mij eerst even de weg wijst naar een toiletruimte, waar ik mijn handen (en mijn gezicht, dank je wel jongen!) mag schoonpoetsen.

Natuurlijk blijft het hier niet bij. Op de terugweg, met mijn nieuwe koptelefoon op mee-galmend met George Michael, loopt de ketting er nog twee keer af. Maar hoe vaker iets gebeurt, hoe sneller het op te lossen is. Mijn handen zijn weer zwart en ik blijf met mijn handen zorgvuldig uit de buurt van mijn gezicht. Denk ik. De fietsenmaker verlost mij van deze illusie. Hij heeft zelfs medelijden met me, en maakt de fiets toch nog even. Wat een gelukje bij een ongelukje. Want tja…

Vanavond kleed ik me om, in mijn ouwe kloffie, met mijn geliefde gympen en mijn slippers in mijn rugzak, en vertrek ik eerst naar Amsterdam. Daar mag ik (als eerste logé) bij mijn zoon logeren en brengt mijn andere zoon me morgenochtend, met mijn twee koffers, een loodzware rugzak en mijn onafscheidelijke fotokoffertje, naar Schiphol. Mijn warme winterjas neemt hij weer mee, die heb ik niet nodig.

Kenia, zomer, warmte, KidsCare…

Het is voor het eerst dat ik voor de tweede keer naar eenzelfde project ga. Ik heb redelijk contact gehouden met veel lieve mensen daar en ik kan niet wachten om iedereen weer te zien en te spreken. Er ligt weer veel werk te wachten, maar ik heb deze keer alle weekenden gereserveerd in Mbuyu, zodat ik ook een beetje vakantie heb.

Ik ga naar Afrika, naar mijn andere wereld, en laat een in veel opzichten moeilijk en ook verdrietig 2016 graag achter me.

Ik wens iedereen een hele fijne start van 2017.

Tot de volgende blog uit Kenia!

Grada