Het snelle leven in Nederland heb ik al weer een paar weken achter me gelaten. De ‘kan-ik-vandaag-nog-antwoord-krijgen’ en ‘ik-verwacht-je-verslag-graag-gisteren’ zijn eventjes niet aan de orde. Kenia is warm, nou ja ‘ndjoto’ (heet in Kiswahili) en dan kun je helemaal niet rennen en vliegen. Maar ook andere aspecten maken dat het onmogelijk is om (like in NL) alles snel-snel te doen. Laat hier heel duidelijk zijn dat ik daar blij mee ben, het is goed voor mij om gedwongen rustig (‘pole pole’) aan te doen; ik heb het nodig om op zijn minst één keer per jaar de ‘rat-race’ te ontvluchten en te beseffen dat de wereld niet vergaat als iets niet ‘meteen-direct-acuut-liefst-gisteren’ klaar is…

Maar… ik moet er natuurlijk ook wel aan wennen.

’s Morgens opstaan duurt bijvoorbeeld wel een poosje. Niet dat je heel lang onder die heerlijke koude douche kunt blijven staan (nee! denk eraan dat water schaars is in Afrika!), maar als je alles te snel wilt (afdrogen, aankleden), plakken je kleren meteen weer aan je net fris gedouchte lijf. Dus slenter ik op mijn gemak naar de douche, vang elke druppel water op die naar beneden komt, laat het straaltje heerlijk op mijn hoofd kletteren en sla daarna mijn Keniaanse omslagdoek om. Vervolgens laat ik me lekker, in een stoel voor mijn kamer, in het net opgestoken windje opdrogen. De meegesmokkelde druppels water uit mijn haar die langs mijn rug lopen, verlengen het koele, frisse gevoel. Tijd om even te kijken naar mijn mail, Whatsapp en Facebook.

Maar er komt weer een moment dat ik toch in de kleren moet: katoenen broek, tshirtje, meer is het niet. En dat is het moment dat je denkt: ‘mmm, een frisse douche zou welkom zijn’

De opdracht die ik hier bij KidsCare wil volbrengen, is het professionaliseren van onder andere het secretariaat. Gloria, de secretary, werkt op een mooie laptop, maar helaas moet zij altijd aangesloten zijn op stroom. Op het moment dat de stroom uitvalt, valt haar computer ook uit. De batterij is dood. Op advies van de (NL) IT-specialist (Peter van Beek… jaja, zoon van Arda en Johan van Beek) zal ik een truc uithalen en de batterij 24 uur in het vriesvak leggen. Je begrijpt misschien dat ik in eerste instantie dacht dat ik in de maling werd genomen (zeker omdat ik Peter niet persoonlijk ken), maar op aanraden van Johan doe ik het toch maar. Helaas, de truc werkt niet. Of dat aan het vriesvak ligt (ik heb toch een ander idee van de temperatuur in een vriesvak dan ik hier aantref) of aan het daadwerkelijke overlijden van de batterij, weet ik niet. Maar we zullen moeten kijken of er een andere oplossing mogelijk is.

Vooralsnog is het behoorlijk vervelend als je computer voor je snufferd uitvalt terwijl je net een ingewikkelde excelsheet aan het maken bent. Maar na een paar keer ben ik ook daar weer aan gewend en leunen we vervolgens achterover met een bakkie koffie of de zoveelste fles water van die dag en wachten op de herstart van de generator.

Er is ook een ingewikkeld systeem nodig om iets geprint te krijgen. De reden? Er mist een zwarte cartridge… Navraag leert dat de vorig jaar aangeschafte zwarte cartridge voor de (overigens prachtige) printer binnen no time op was. Het management heeft toen besloten dat er maar even niet geprint mocht worden. Alles in softcopy in de cloud, een prachtig streven!

Maar dat kan natuurlijk niet altijd. Er is soms gewoon een hardcopy nodig. En dan gaat er een ingenieus maar oh zo ingewikkeld en tijdrovend traject van start. De medewerker komt met zijn laptop naar Gloria, die zet de tekst, de tabellen etc. van het document in de kleur die nog wel beschikbaar is in de printer (meestal blauw), de USB-kabel wordt in de computer gestopt en de printer wordt gestart. De blauwe kopie komt eruit … En dan wordt alles (tekst, tabellen etc.) weer omgezet in zwart.

Een leuke discussie c.q. een kleine miscommunicatie wil ik hier toch even vermelden. Ik zie op Gloria’s desk een twintigtal belangrijke brieven, ondertekend door de directeur van KidsCare, liggen. Het is een brief die aan een aantal overheden (County en Government) moet worden verstuurd. Uiteraard is de brief in blauw

maar ik merk op dat er geen logo op staat van KidsCare (geel/oranje/zwart). Ik maak er een opmerking over, maar Gloria kijkt me glazig aan. Ik vertel dat het belangrijk is dat het logo op alle formele brieven staat … Ze luistert braaf naar me en als ik klaar ben, zegt ze kalm: ‘maar we hebben geen zwarte cartridge’. Oh ja… TIA… this is Africa!

De cloud. Ja, er wordt binnen KidsCare gewerkt met de cloud. Heel modern, het is zelfs een ‘eigen’ cloud. Ik begrijp dat er ook in Kenia wel een gemeenschappelijk cloud is (Office of een of ander Keniaans systeem like Dropbox) maar omdat iedereen daarmee werkt, is het traag en misschien ook niet zo safe.

The Social Work Department werkt al langer in de cloud, het management daarentegen nauwelijks. Alles gaat per mail. Ik mag van de board in NL ook voor het MT een cloud gaan inrichten en we gaan snel aan de slag. Voor Gloria regel ik via Peter toegang tot de KidsCare-cloud. Maar dan begint het …

Eerste keer inloggen (kwartiertje), stroomuitval (let op: Glorias computer valt dan ook uit) (kwartiertje), opstarten (5 minuten), nogmaals inloggen (kwartiertje), inlog mislukt, nogmaals inloggen (20 minuten), inlog mislukt, nogmaals inloggen (30 minuten), inlog mislukt, computer opnieuw opstarten (5 minuten), inloggen (10 minuten), inlog mislukt, nogmaals inloggen (kwartiertje), ingelogd. We schrikken er allebei van. En dan doorklikken naar de mappen om het reeds opgezette systeem te leren kennen. Eerste map (10 minuten), terug (6 minuten), tweede map, stroomuitval (5 minuten), computer weer opstarten (5 minuten), inloggen …

We zijn bijna de hele middag bezig om de cloud te leren kennen en staren tussendoor naar het ronddraaiende wieltje, waarvan ik het bestaan vergeten was…

Twee MT-leden, Fridah (Housekeeping) en Emmanuel (Farm) zijn vorig jaar gestart met computerles (met dank aan Daphne en Iris, de volunteers die vorig jaar hier in KidsCare waren). Het is de bedoeling dat ik hiermee door ga. We hebben afgesproken op zaterdagochtend van 9 tot 11 uur. We zijn allemaal rond die tijd (hahahaha!) aanwezig, allemaal met de laptop. Ik inventariseer wat ze al kunnen, of ze hebben geoefend en ik ben blij verrast. Ondanks hun drukke werkdagen heeft met name Emmanuel geoefend met Word, waarin hij ook nog de functie ‘drawing’ heeft gebruikt. Onvoorstelbaar wat hij heeft getekend met deze tool: allerlei bouwwerken voor de kippenfarm, hokken, leghokken, hokjes voor de kuikens etc. Ik ben onder de indruk!

Op het moment dat ook Fridah zich bij ons voegt, vragen ze of ik ze wil leren werken met internet. De laptop van Fridah werkt (naar Keniaanse begrippen) naar behoren, die van Emmanuel is na twee uur nog niet van plan het scherm van Google te laten zien. Ik heb het overigens na 20 minuten al opgegeven om daarop te wachten en besluit na het weekend naar Edward (head of Social Work department en de laptop-/IT-deskundige hier ter plekke) te gaan en om hulp te vragen.

Ondertussen klungelen we met één laptop, en doen leuke dingen. Emmanuel zoekt op Google naar een beschrijving hoe het traject voor uien planten verloopt. Dat laatste duurt te lang en we stappen dan over naar Fridah die een recept voor hutspot vindt (dat vindt ze leuk om te maken voor ons NL, zo lief). Ze zoeken van alles op, zelfs mij: ze kunnen niet geloven dat als ze mijn naam intikken, zomaar mijn website tevoorschijn komt!

Razend enthousiast zijn ze, maar het blijft voor deze keihard werkende mensen een enorme uitdaging om de tijd te vinden om te oefenen.

Ook in Kenia wordt gewerkt met een soort vacature-website. Op dit moment zoekt KidsCare nieuwe Social Workers en de sollicitaties worden per email ontvangen. Behalve als het mis gaat. Op een ochtend is het duidelijk dat de inbox blokkeert. We proberen alles, Gloria en ik, maar hij blijft maar hangen. Hulplijn Peter in NL wordt ingeschakeld en die neemt het even over: er blijken 2 sollicitaties in de mail te zitten die elk 25 MB groot zijn. Tja, dat gaat hier niet lukken met de traagheid van het systeem (hoewel Peter ons meldt dat Google werkt aan een snel internet voor Afrika; we kunnen daar op dit moment niet op wachten

). Peter haalt de twee mails uit het systeem, en we kunnen vervolgens de andere mails binnenhalen; let wel, dat duurt wel een uurtje of wat. Daarna stuurt Peter de eerste grote mail, en daarna de tweede. Zijn we begonnen om 14.30 uur, ik mag om 19.30 uur de computer afsluiten. In totaal zijn er in 5 uur tijd 24 mails binnengehaald.

Om mijn opdracht tot een succes te maken, plan ik in de eerste week dat ik hier ben oriënterende interviews met de directeuren Ali en George, met Edward, de head of the Social Workers en de therapeut Derrick. Het is de bedoeling dat we inventariseren welke taken Gloria kan overnemen zodat zij zich zelf in het vervolg (meer) kunnen focussen op hun core business. Terwijl de eerste afspraak met Edward wordt gemaakt en ook daadwerkelijk plaatsvindt (vind ik aan het begin van mijn Keniaanse tijd nog héél normaal), verloopt het vervolg rommelig en ongestructureerd. Een afspraak met George (‘kom morgenochtend maar gewoon even langs’) kan helemaal niet doorgaan … hij is er gewoon niet

Een vastgelegde afspraak met Ali kan ook al niet doorgaan omdat hij de hele dag in overleg blijkt te zitten.

En toch …

Ineens besef ik dat ik hier gewoon tussendoor laveer, mijn ding doe, de mensen op een ander moment spreek zonder dat dat nou allemaal precies in mijn agenda moet staan. Ik lach, haal mijn schouders op en realiseer me dat ik binnen no time al weer helemaal en volledig ben ingeburgerd in mijn andere wereld … ik ben voor eventjes weer heerlijk ‘Afrikaans vertraagd …’

Met een kalme groet

Grada