‘Ik word vroeg wakker van een wat schurend geluid bij mijn deur. En ondanks dat de kier eronder behoorlijk is, lijkt mijn bezoeker niet binnen te kunnen komen...Hoeft van mij ook niet. Ik zet m lekker in t tuintje. Daaaag miljoenpoot met je harde schild en je grappige pootjes!’

Dit berichtje van mij op Facebook (06.30 uur Keniaanse tijd, 04.30 uur NL tijd

) brengt nogal wat teweeg. Eng, gevaarlijk, giftig, mooi, grappig … en of ik mijn handen wel gewassen heb. Mwah, iedereen die mij goed kent, weet dat ik er eentje ben van ‘zand schuurt de maag’ en ‘opbouwen die weerstand’. Ik kan dan ook niet anders dan om een uur of 12 (NL tijd) constateren dat ik dat vergeten ben en dat ik nog steeds leef!

Het is zaterdag. Wow… bijna weekend!

Ik moet nog een paar dingetjes doen en zonder erbij na te denken app ik rond 9.00 uur (Keniaanse tijd) NL met het verzoek om assistentie bij een computerissue. Het antwoord is duidelijk (sorry Peter): ‘We hebben hier een 36-urige werkweek, hoor …’ gelukkig met een grote grijnzende smiley

erbij.

Een en ander wordt in gang gezet en ik verdwijn naar de computerles, die ik zal geven aan Fridah (manager Facility and Farm) en Emmanuel (farm expert). Vandaag gaan we het hebben over het invullen van een (door Gloria en mij gefabriceerd) format voor het weekly report van beide onderdelen van KidsCare. Het is niet eenvoudig om terug te gaan naar de allereerste beginselen: hoe maak je een folder, waar vind je straks die folder weer terug, waar staat de file, hoe verander je de naam van die file, wat gebeurt er als je ‘m per ongeluk delete, etc. etc. Het is voor beiden best een beetje griezelig, maar door het maken van (opzettelijke) fouten, worden ze steeds vrijer in het werken met de computer.

Met Adisha, die als heerlijke stoorzender aanwezig is, Fridah die af en toe voor ‘urgent matters’ wordt weggeroepen, met Emmanuel die uit zijn concentratie wordt getrokken door de directeur (want die koe…), wordt het een rommelige maar gezellige les. We spreken af om de komende weken, zolang ik nog in Kenia ben, elke avond na het eten even bij elkaar te komen om de gebeurtenissen van die dag in het weekly report op te nemen!

En dan is het 12.00 uur. Ik eet snel mijn lunch en gooi een onderbroek, t-shirt en mijn badpak in mijn rugzak, waar een zak met opladers, mijn mobiele wifi-apparaatje (geen Wifi in Mbuyu), iPod, oortjes, telefoon, camera, e-reader en toilettas al inzitten, verwissel mijn bril voor mijn zonnebril, grijp mijn flesjes water, geef Fridah een dikke kus en vertrek.

Als ik het hek uitloop, staat er nog een aantal Social Workers te kletsen en te lachen onder de boom. Een van hen roept ‘Quickly mama’, (elke vrouw is in Kenia een mama

), ‘the matatu is coming’. Ik heb dus super geluk dat er net een matatu (minibusje) aankomt, want het kan ook zomaar zijn dat je een half uur in de brandende zon moet wachten.

Als het busje stopt, lachen de Social Workers hard: ‘Ha! Where are you going to sit, mama?’ Ik zeg dat ik er heus wel bij kan, hoor, zo dik ben ik nou ook weer niet

! Hoewel in het busje al 17 mensen zitten (exclusief chauffeur en degene die het geld int en in de schuifdeur ‘hangt’), wordt er nadrukkelijk gewezen: ‘Squeeze in!’ Een man gaat bij iemand op schoot zitten op de achterste rij, ik mag op zijn plekje zitten. Overigens is dat niet echt een goed besluit want die man blijkt 5 minuten later op zijn bestemming te zijn en dus moet ik er me er weer eventjes uitwurmen.

Even later weigeren twee mannen in te stappen: ze zien er (om 13.00 uur, bloedheet) uit om door een ringetje te halen, een netjes gestreken wit/lichtblauw overhemd, een nette broek met een (niet zo messcherpe) vouw, keurige schoenen en beiden hebben een aktetas. Ze zien eruit of ze zich net hebben omgekleed in een airco gekoelde ruimte. Ik snap daar niets van, maar begrijp wel dat ze niet naast zo’n smoezelige mzungu (blanke) willen zitten. Nog eens 5 minuten later komt er een vrouw bij met vier levende kippen, die ze aan de poten in één hand houdt. Ze krijgt een plekje op de bank voor mij.

We razen verder. Het lijkt of we met 180 km/u op alleen de velgen doorjakkeren over een weg met meer gaten en kuilen dan je je kunt voorstellen. Busjes worden ingehaald, grote vrachtwagens ook, soms duiken we de berm in waarbij je je afvraagt ‘vallen we om of niet?’. Op het moment dat we een kleine krater induiken, knallen de meeste mensen (ik ook) met hun kop tegen het dak; de vrouw met de kippen heeft ze van schrik losgelaten en ze fladderen kakelend door de hele bus. Ik moet meteen denken aan Janneke, de lieve landencoördinator in Malawi (waar ik vorig jaar januari zo’n bijzondere tijd heb gehad), die zo bang is voor kippen: wat zou ze doen in dit geval? Ik schiet in de lach bij het idee en mijn medereizigers kijken me verbaasd aan: rare mzungu…

En dan ben ik in Msambweni. Ik pers me uit het busje, betaal contant en gepast (100 Ksh = €1) en ben blij dat ik deze dodenrit weer heb overleefd. Ik ben er echter nog niet, ik ben pas op het kruispunt en moet hier nog een piki piki (motorbike-taxi) zien te scoren die me voor 50 Ksh naar Mbuyu Beach brengt. Het punt is dat niet iedereen dit ‘resort’ kent of beter gezegd, misschien wel kent, maar de ingang niet weet te vinden. Als ik onderhandel over de prijs (ja, ik ben toch blank, dus ik zal wel superrijk zijn en meer kunnen betalen dan de gebruikelijke 50 Ksh) en nadrukkelijk vraag of ze weten waar ik naar toe wil, roepen ze allemaal ‘ja’ en ’50 Ksh is enough’.

Ik klim achterop bij een van hen, zonder helm natuurlijk, en we rijden zigzaggend langs kuiltjes en kuilen in de weg uiteindelijk het zandpad op. Hij vraagt me de oren van het hoofd en het duurt niet lang voor de standaardvraag wordt gesteld: ‘Can you take me to Holland?’

Omdat ik hier al vaker ben geweest, weet ik eigenlijk wel dat hij verkeerd rijdt, maar ik laat het maar even zo. Ik zie de zee en weet dat ik ‘om de hoek’ langs het strand zo bij de ingang van Mbuyu ben. ‘Ik loop wel’ zeg ik en betaal de 50 Ksh.

Ik stap het strand op. Het is vloed. Ik loop door de branding en geniet. Heerlijk die geur van de zee, heerlijk dat geluid, het koele windje. Jamal, een beachboy die ik 3 jaar geleden leerde kennen (weet je nog Stijna?) en die ik vorige week opnieuw ontmoette, komt me tegemoet lopen met zijn koopwaar (vogelhuisjes gesneden uit kokosnoten): ‘Where have you been, I missed you for the last week!’ Ik glimlach, leuk zo’n begroeting! Hij neemt mijn rugzak over en loopt al kletsend met me mee naar Mbuyu. Daar zeg ik dat ik moe ben en vandaag even wil relaxen. Hij zegt dat hij het begrijpt en morgen zal terugkomen met nog meer vogelhuisjes. Ik vind echt alles best op dit moment.

Ik word warm welkom geheten door het personeel van Mbuyu. Ik mag in de kamer die ik vorige week ook had. Heerlijk! Wat een luxe!

Ik grijp mijn badpak, stroop (rol) de vochtige kleren van mijn lijf en probeer mijn badpak aan te trekken. Of ie goed zit, boeit me even niet en ik loop naar de zee. Ik neem een duik in het zoute water …

Weekend!!!!

Een zanderige groet

Grada