Na een heerlijk weekend in Mbuyu Beach komt dan toch de maandagmorgen. Vroeg op, snel ontbijt, tasje inpakken en terug naar KidsCare Centre. Er is veel te doen vandaag. En dan heb ik het niet eens zozeer over de twee vergaderingen die ik moet bijwonen en analyseren. Nee, Lisette, Gerard, Johan en Arda gaan vandaag hun laatste dag invullen met de laatste werkzaamheden, omdat zij vannacht zullen terugkeren naar Nederland. Het wordt een bijzondere en emotionele dag!

Nadat we terug zijn op KidsCare Centre gaan we ieder ons weegs. Ik duik als de gesmeerde bliksem in de eerste meeting: de meeting met de Social Workers. Van 9 tot 10.45 uur beleef ik voor het eerst een meeting op Keniaanse wijze… Van 11 tot 13 uur schiet ik de volgende meeting in: een MT-vergadering. Ook dit is een openbaring voor me. Het verzoek van Gerard om kort mijn eerste indruk te formuleren over deze vergadering zet me enigszins voor het blok. Het is zo anders dan in NL, zo anders dan ik gewend ben, wie ben ik om daar een oordeel over te vellen? Maar goed, mijn opdracht hier is ook helder en dat maakt dat ik niet anders kan dan kritische kanttekeningen plaatsen. Gelukkig ben ik niet de enige, ook Gerard bevestigt een en ander met de nadrukkelijke toevoeging dat het niet alleen kritiek is, maar een kritische noot met respect voor hetgeen door deze mensen al is neergezet. We maken vervolgens enorme stappen door allerlei acties te formuleren om de MT-vergaderingen in de toekomst te structureren en efficiënter (en daarmee sneller) te laten verlopen. In de middag wordt er door iedereen (behalve ondergetekende) keihard gewerkt aan de laatste dingen die nog gedaan moeten worden voor vertrek. Ik zie bezwete gezichten, rommelige activiteiten, overleg op de gekste plaatsen, rennen en vliegen.

En dan is het tijd voor de afsluitende gezamenlijke bijeenkomst met alle medewerkers (toch zo’n 24 mensen) van KidsCare. De directeur begint met een algemene speech, dankt Gerard, Lisette, Johan en Arda voor hun werk en (gelukkig was ik voorbereid) vervolgens krijg ik het woord om te vertellen dat ik nog wat langer blijf en wat de bedoeling is van dat langere verblijf.

Daarna krijgt Johan de gelegenheid om zijn pupil, Omari, die de afgelopen 10 dagen door hem is opgeleid, te prijzen voor zijn inzet, zijn leergierigheid, zijn gedrevenheid. Want wat was hij soms moe na een dag keihard werken met Johan!

Omari krijgt een certificaat (gefabriceerd door Gloria en mij) overhandigd (‘you are KidsCares handy man now and you can be very very proud of yourself’). Dat is overigens niet alles: Omari krijgt van Johan ook een cadeau, een door Johan zelf gemaakte gereedschapskist. Het is zo mooi om te zien dat Omari trots is op zichzelf, dat hij blij is dat hij de korte leerperiode optimaal heeft gebruikt en zelfverzekerd de komende tijd aan het werk mag! En als hij in de problemen komt, dan mag ik hem helpen (ik ben tenslotte ook héél handig!). Lukt het mij niet, dan is daar altijd nog Whatsapp… Johan: maak je borst maar nat, we gaan je appen!

Ook Gerard en Lisette spreken hun medewerkers toe. Het is heel erg goed voelbaar en zichtbaar dat het hier niet gaat om zomaar een organisatie; nee, het gaat om een familie, de familie ‘KidsCare’, met elkaar samenwerkend voor de kinderen die hulp nodig hebben, een hechte community die zorgdraagt voor elkaar, die met elkaar de wereld een beetje beter maakt. Het maakt me zo enorm trots dat ik daarvan deel mag uitmaken, al is het maar voor een aantal weken. Hoewel … ik denk dat KidsCare in mijn hart is geland en er niet zo snel uit zal verdwijnen. Maar dat vind ik niet erg…

En als iedereen dan zijn zegje heeft gedaan, is het de bedoeling dat er een frisdrankje wordt geserveerd met iets lekkers. En terwijl ik stomverbaasd mijn camera op verzoek van Gerard aan Johan overhandig, komt een aantal medewerkers vanuit de keuken de meetingroom binnen: hun dansen en zingen wordt begeleid met het slaan op deksels en pannen en Fridah (manager Housekeeping) overhandigt mij een enorme taart: ‘Happy birthday Grada’. Tien keer slikken om mijn tranen binnen te houden, want wat een feest en wat een verrassing. Ik ben helemaal overbluft, en (ondanks dat ik niet van verjaardagen hou) voel ik me zooooo blij en (alsnog) zooooo jarig!

Met elkaar eten we taart en ik voel me ‘part of the family’. Ik voel me trots, ik voel me blij, ik voel me gewaardeerd, ik voel me … alles wat een mens zich maar kan wensen! Dit gevoel neem ik mee, anker ik in mijn leven…

’s Avonds regent het. Een wondertje in Kenia, want het regent nooit in januari. We genieten van het koele windje (nou ja… 32 graden), ik spetter wat rond in de plassen op straat (wàt 61, ik ben gewoon weer even 6!) en geniet. Fridah en haar kleindochter dansen in de regen en ik dans mee. We drinken een drankje onder het afdak, praten wat na over de dag, over de laatste 10 dagen. Want de anderen, Gerard en Lisette, Johan en Arda, zoals ik al zei, vertrekken vannacht weer met Alunda (de chauffeur) naar Mombasa om daar via Nairobi de kou van NL weer op te zoeken. Ik voel me zo’n bofkont dat ik nog wat langer mag blijven. Wat langer in deze warme omgeving, warm qua temperatuur maar ook warm qua menselijkheid, qua acceptatie, qua liefde, qua werken met je hart …

Ik hou van Afrika, ik hou van Kenia, ik hou van KidsCare.

Met een liefdevolle groet Grada