De Social Workers van KidsCare doen hun werk voornamelijk in de dorpen, waar ze in samenwerking en samenspraak met een aantal KCV’s (Keniaanse KidsCare volunteers) en de chiefs (of dorpsoudste, of chairman) de geselecteerde zogenaamde huishoudens begeleiden. Tijdens hun dorpsbezoeken zien de Sociale Workers natuurlijk meer dan alleen deze huishoudens; en ze horen ook heel veel! En dan blijken er, net als overal ter wereld, ook in Kenia kinderen met een handicap…

Inmiddels zijn er in alle dorpen, waarmee KidsCare verbonden is, 42 gehandicapte kinderen gesignaleerd, waar in principe niets mee werd gedaan; geen fysiotherapie, geen massages of andere zaken waarmee deze kinderen in een wat betere conditie zouden kunnen komen.

Aan de ouder(s) van deze 42 kinderen is gevraagd of zij mee willen werken aan het speciaal voor deze kinderen opgezette programma ‘Action Plan CSA[1]’. Ze worden uitgenodigd om op de tweewekelijkse Therapy Day met hun kind naar KidsCare te komen, waar Derreck (fysiotherapeut in dienst van KidsCare) en Benjamin (een fysiotherapeut uit Mombasa – vanuit APDK[2] waar ik in 2013 ook was!) zich drie slagen in de rondte werken om op zo’n Therapie Day ongeveer 20 kinderen te behandelen.

Ook deze woensdag, 13 januari 2016, hoor ik al vroeg in de ochtend kindergeluiden. Het klinkt allemaal nog vriendelijk, de kinderen spelen, zijn vrolijk. De hele ‘conference room’ vult zich met voornamelijk moeders, die hun kind de pap voeren die Fridah (manager housekeeping) heeft klaargezet. De moeders krijgen water.

Als ik even ga kijken in de conference room, zie ik een indrukwekkend schouwspel. Aan de ene kant vrolijk, kleurig en gezellig. Maar aan de andere kant zó triest. En ondanks dat ik toch wel gewend ben om met gehandicapte kinderen om te gaan, is het op de een of andere manier toch anders om hier, in mijn andere wereld, ook te worden geconfronteerd hiermee. Want ik zie verlamde kindjes, kindertjes met een groeiachterstand, met een achterstand in hun motoriek, met epilepsie, met klompvoetjes, met spalkjes om de benen, starende kindertjes, dove kindjes, maar ook autistische kinderen, (zeer) zwakbegaafde kindertjes, een kindje met Down Syndroom, kindjes met… kindjes zonder … kindjes …

Ik voel me ontredderd en verdrietig en ik ben niet de enige. Ook Arda heeft het moeilijk, hoewel zij straalt als Bahati (7 jaar, hemiparese en sicle cel anemia) binnenkomt. Kon hij (bij Arda’s eerste bezoek aan KidsCare) vorig jaar nog niet eens zitten, nu zet hij zelfs een paar stappen en loopt in haar armen. Het is zo ontroerend en een bewijs dat de fysiotherapie resultaten oplevert.

Als ik een kijkje ga nemen in de therapieruimte, breekt mijn hart helemaal. Er is één onderzoeksbank, een grote oefenbal, een matrasje op de grond voor oefeningen en massages. De kinderen hebben tijdens de behandeling zo’n pijn, dat ze hartverscheurend huilen, schreeuwen. De ene moeder blijft er uiterlijk redelijk stoïcijns onder, de ander knielt naast het kind en streelt en sust het. Ik verschuil me achter mijn camera en schiet er maar wat op los, zonder te kijken, mezelf buitensluitend. 

Een paar keer die dag durf ik nog te gaan kijken, maar ik blijf liever buiten die ruimte. Daar worden de kindertjes die klaar zijn, weer aangekleed. Gewoon, midden op het stenen pad: schone luier, kapotte broekje en vuile shirtje of het prachtige roze, puur synthetische jurkje met scheuren weer aan. De mama’s laten hun kind vervolgens even daar liggen, gaan naar het toilet, drinken nog wat water. Daarna slingeren ze hun gehandicapte kind aan één armpje op de rug. Het blijft knap om te zien, hoewel ik denk dat in NL zo’n moeder zou worden aangeklaagd voor kindermishandeling!

KidsCare heeft ervoor gekozen om deze moeders de reiskosten naar het centrum te vergoeden. Hiermee wordt voorkomen dat ze niet op hun afspraak komen omdat het geld voor het vervoer niet aanwezig is (het gaat dan om bedragen van 100 tot 500 Ksh, van € 1 tot € 5). Nadat de reiskosten aan de moeder zijn uitbetaald, vertrekt ze, met het kind op de rug richting straat, waar een volle matatu (minibusje voor 8 personen, maar waar er in Kenia toch echt wel 20 in kunnen!) haar oppikt en ze weer teruggaat naar huis. Ik maak nog een foto en ga een beetje verdoofd weer aan het werk …

Liefs

Grada