Belofte maakt schuld. Even de uitleg over mijn opmerking in mijn eerste blog vanuit Kenia over de bagage.

De reis van NL naar Kenia wordt door KidsCare standaard met KLM gemaakt. Waarom? Omdat een passagier van KLM (naast twee stuks handbagage) twee koffers à 23 kg mag meenemen. En een totaal van 46 kg is (in ieder geval voor mij) onvoorstelbaar veel…

Gedurende de voorbereiding worden, naast veel kleding, ook knuffels, speelgoed en andere zaken gedoneerd. Lisette en Gerard nemen verder allerlei spullen mee die in de office nodig zijn en door NL organisaties worden gesponsord (bijvoorbeeld uitstekende tweedehands laptops, computertassen, mobiele telefoons, brillen, agenda’s 2016, pennen etc.).

Dit keer had Johan (onze ‘Bob de Bouwer’ – zit die man ooit wel eens stil?) veel gereedschap (o.a. een accuboormachine) en materiaal (spijkers, schroeven) bij zich, nog meer dan vorig jaar. Je zou denken dat spijkers en schroeven hier in Kenia ook wel voorhanden zijn. Dat klopt, maar de kwaliteit ervan is dermate slecht dat hij besloot wat goed (NL) spul mee te nemen.

Terugkomend op de ‘belachelijke hoeveelheid bagage’ betekent dit alles per persoon (we zijn met z’n vijven) 10 (tien!) enorme tassen/koffers van onmogelijke afmetingen (een enkele tas moest zelfs op de luchthaven nog met tape bij elkaar geplakt worden).

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik altijd maar een kleine tas bij me heb. Dit keer had in mijn enorme grote Kiplingtas (die ik destijds in Amerika kocht voor 3 personen!) 1/3 deel spullen van mezelf, 2/3 deel was nodig voor alles wat ik meekreeg: kleding ingezameld door Hetty, Wiebe en Yaëla (nogmaals dank) en een stapel leesbrillen die mijn buurvrouwen Corrie en Gerda beschikbaar stelden. Het past allemaal maar net in mijn koffer (iets minder dan 30 kg) en ik sleep me dan ook een breuk, want ik heb natuurlijk ook nog mijn werktas met laptop, werkmappen, opladers, etc. en mijn fotokoffertje! Op Schiphol krijg ik dus nog een tas toegewezen van Lisette en Gerard en kom ook ik op 46 kg.

Lisette vertelt dat zij en haar man elke keer weer besluiten om niets meer (extra) mee te nemen. En toch … als je ziet hoe blij ze soms zijn met een t-shirt, een paar babysokjes, een zachte knuffel voor een geestelijk gehandicapt kind… ik snap dat ze toch steeds weer ‘overstag’ gaan.

Een warme groet van

Grada