Het is wonderlijk hoe warm het kan zijn in een land, waar de winter op zijn hoogtepunt is. Na mijn relaxte reis op slippers, waarbij ik bijna mijn vliegtuig van Lilongwe naar Nairobi miste (dit ‘kleeft’ aan mij: ‘Mrs. Taal, you are delaying the flight’.), na mijn 6 uur durend oponthoud in Nairobi waar ik mijn ‘afscheidsblog’ schreef in een restaurantje (maar niet meer dan 1 colaatje durfde te bestellen, tot ik erachter kwam dat een creditcard hier wel geaccepteerd wordt), en mijn 6 uur durende schoonheidsslaap in het vliegtuig naar Amsterdam, kom ik om 04.45 uur aan op Schiphol. Mijn grote jongste zoon staat klaar met warme thee, een trui en een winterjas en ik besluit om dan toch maar mijn slippers te verruilen voor sokken en gympen. Een dikke knuffel, ik ben zo blij dat ik hem zie en dat is wederzijds. Een warm welkom…

Nadat mijn zoon zichzelf bij hem thuis in Amsterdam heeft afgezet, rij ik (oeps! Aan de goede kant instappen en rechts rijden!!!) naar huis. Het is 06.15 uur als ik mijn huis binnenstap en niet weet hoe gauw ik de verwarming op 20 moet zetten. Sjonge, dit is echt even slikken.

Gewend aan vroeg gaan slapen en ook vroeg weer op, besluit ik om eerst maar eens te kijken wat er van mij verwacht wordt vanuit mijn opdrachtgevers. Als ik het licht aandoe in mijn werkkamer, gebeurt er niets. ‘Verdikkeme, geen elektra!’ Dan maar eerst mijn tas uitpakken. En terwijl ik weer naar beneden loop, merk ik dat beneden het licht wel brandt. Uh, hoe kan dat nou? Ik kijk naar boven: geen licht. Voor de zekerheid doe ik het licht beneden toch even aan en uit: wel licht. Mmmm, dat is even schakelen. Oooo, wacht even, het kan ook gewoon een kapotte lamp zijn ;-)

Alsof ik nooit ben weggeweest, race ik de eerste dag door allerlei belangrijke zaken heen. De kat halen, een boodschap doen, mail wegwerken (tjee, wat werkt dat internet hier snel!) en oh ja… die tas uitpakken. Ik neem nooit zoveel mee, dus de was is zo klaar en hangt binnen no time te drogen. Even bij mijn buurtjes langs, waar ik zomaar koffie en ontbijt krijg en die (ik citeer – *bloos*) zo genoten hebben van mijn verhalen, maar ook weer heel blij zijn dat ik er ben. Een andere buurvrouw komt langs en heeft ook mee gereisd! Ook zij zegt dat ze blij is dat ik weer heel terug ben. Een aantal telefoontjes van blije mensen, een enkel tweetje, appjes, reacties op Reismee.nl! Wat een warm welkom…

Ik kruip weer terug achter mijn beeldscherm en zorg dat de dingen die gedaan moeten worden, aan het eind van de dag ook gedaan zijn. En dan is het zomaar ineens 20 uur.

Een beetje gegeneerd loop ik moe door dat grote huis. Na een dag rennen en allemaal zakelijke dingen regelen die echt geregeld moeten worden (nog nèt op tijd de belastingdienst betalen en zo), heb ik tijd om alles om me heen wat helderder te bekijken. Een beetje verbaasd kijk ik naar tv’s, naar laptops, naar verschillende telefoons etc. Heb ik dat nou eigenlijk allemaal nodig? Ik douche warm, veel te lang natuurlijk en baal daarvan. Ik zie de stapel schone handdoeken, een hele batterij lekker doucheschuim. En ik merk dat ik voor het slapen gaan in plaats van een kloddertje bodycrème weer drie verschillende antirimpelcrèmes op mijn gezicht smeer. Er woelt van alles in mij…

Ik stap mijn warme waterbedje in. Wat een luxe. Ik dobber wat, kijk in het schemer van de nacht (want donker is het hier nooit!) in mijn kamer rond en besef dat ik de klamboe mis en ook het geluid van de krekels en kikkers, ja, zelfs die pesterige knakkende kakkerlakken, de bliksem en donder en het geraas van de regen op het golfplaten dak …

Mijn lijf en mijn hoofd leven nog in Malawi. Hoewel dat niet altijd even handig is, komt mijn enigszins Afrikaanse instelling op mijn tweede dag in NL goed van pas. Ik ‘moet’ weer aan het werk en juist op deze dag besluit de NS de helft van de treinen te schrappen omdat er een sneeuwvlok is gesignaleerd. De trein die ik bedacht had richting Utrecht (ik ga nooit met de auto naar Utrecht in verband met de files en de hoge parkeerkosten) hoort daar natuurlijk bij en daar word ik dit keer niet warm of koud van (mmm, is geen goede uitdrukking op dit moment): er komt vast nog wel een andere trein. Ik glimlach en denk: ‘vasthouden die instelling!’ Het gevolg van een half uur op het tochtige station staan is helaas wel dat ik acuut aan het snotteren en niezen sla!

Na een goede vergadering en aansluitend een heerlijk etentje met een collega-vrijwilligster van Doingoood vertrekken we beiden in een forse sneeuwbui (ik trek mijn denigrerende opmerking over een gesignaleerde sneeuwvlok direct in) in tegengestelde richting naar huis. De treinen rijden op tijd en ik ben binnen driekwartier thuis… doodmoe, dat dan weer wel. Ik vouw de droge was nog even snel op en ruim het op in de overvolle kledingkast, waar ik nog niet mee geconfronteerd was na thuiskomst. Ik ‘schrik’ ervan: wat een kleren! En opnieuw vraag ik me af: heb ik dat nou echt allemaal nodig? Misschien moet ik maar eens hetzelfde gaan doen als een van mijn collega-vrijwilligsters: als er iets nieuws gekocht wordt, moet daar een ander kledingstuk voor worden ingeleverd (voor de tweedehands winkel of anderszins).

Ik mis mijn reistas met 4 t-shirts, 2 broeken en mijn slippers …

Het zonnetje schijnt, er ligt wat sneeuw op mijn tuintafel. Bekenden in het dorp vragen of ik ben wezen skiën, en ik zeg dat er in Malawi geen sneeuw ligt. ‘Malawi?’ Ja, Malawi. Daar was ik een paar dagen geleden nog, in mijn t-shirt, korte broek en op slippers, in de warmte van Afrika in alle opzichten, die warmte waar ik zo van houd. Het woelt in mij, waar hoor ik toch thuis?

De allesoverheersende armoede in Malawi is onbarmhartig hard bij me binnengekomen, maar de rijkdom van de westerse wereld (rupsje Nooitgenoeg) treft me misschien nog wel harder…

Maar dan besef ik dat hoe zeer ik iedereen in Malawi ook mis en hoe koud het hier in NL ook is, ik in die paar dagen zoveel warmte ben tegengekomen, mijn man en kinderen weer even heb kunnen zien en voelen, dat ik me ook hier een bevoorrecht mens voel. Een mens, die zo’n warm welkom kreeg …