Mijn laatste dagen in Malawi zijn aangebroken. Het allerlaatste plan moet worden uitgewerkt: zondagmiddag van Nkhatabay naar Mzuzu, maandagochtend van Mzuzu naar Lilongwe, dinsdagmiddag van Lilongwe naar Naïrobi, dinsdagavond van Naïrobi naar Amsterdam. Binnen dit strakke plan (natuurlijk bedacht in NL, zo bedenk ik nu met een grijns…) liggen de laughs en tears heel dicht bij elkaar. Want wat ben ik een bevoorrecht mens met alles wat ik hier in Malawi heb mogen meemaken en wat hoop ik dat ik daar blijvend met een grote glimlach op terug kan kijken. Maar wat gruw ik anderszijds toch van het fenomeen ‘afscheid nemen’ …

Afscheid van Collins, de dove altijd lachende jongen, waar ik zoveel van heb geleerd. Een nieuwe taal, sign language, en met deze nieuwe taal heb ik een nieuwe, andere kijk op het leven gekregen (uitspraak van Federico Fellini, die ik nu echt ervaren heb).

Afscheid van Ayiti, de stille, lieve dove jongen, die zo goed kon helpen als ik er even niet uitkwam en ik in mijn schriftje opschreef wat ik bedoelde en die mij vervolgens het gebaar leerde.

Afscheid van Sisiya, het dove meisje dat elke keer weer met een andere haardracht op het werk kwam, haar werk deed op een rustige, zorgvuldige manier en die heerlijke koffie kan zetten. Voor wie ik bewondering heb als ik bedenk wat zij allemaal al heeft meegemaakt.

Afscheid van Nthandose, een doof meisje met een talent in stralen (en koffie/thee serveren) en met grootse en heel gedetailleerde toekomstdromen. Zij komt er wel!

Afscheid van Levi, een lieve dove jongen (waar ik een zwak voor heb), die me liet zien dat jongeren over de hele wereld dwars en tegen de draad in kunnen zijn en van wie ik hoop dat hij daardoor zijn kans om een goede toekomst op te bouwen, niet door zijn vingers laat glippen. Go for it, Levi!

Afscheid van Richard, de assistent van Bobby, verlegen maar slimmer dan iedereen denkt, die niet graag op de foto gaat misschien wel omdat hij een gaatje tussen zijn twee voortanden heeft.

Afscheid van Gift, nog een assistent van Bobby, met zijn eeuwige pet, grote grijns en zijn roep ‘Graaaaadaaaaaaa, how are you?’. En die het zo prachtig vond dat zijn naam vertaald in het NL ‘cadeau’ was en dat zo grappig uitsprak.

Afscheid van Ellen, de nieuwe shopmanager (sinds een week) en haar baby Kian, die met een wollen mutsje, gerold in een deken overal mee heen gesleept werd en waar ze dan van zei: ‘I think he has a fever, he is so hot en sweaty’ en ik dacht ‘yeah, me too’… ;-)

Afscheid van Bobby, voor wie ik zoveel respect heb, voor zijn doorzettingsvermogen, voor ‘living his green dream’ en die ik nooit zal vergeten. Ik neem graag een voorbeeld aan hem!

Afscheid van Sheeda, de uiterst handige en kundige timmerman, die zo vreselijk graag een MP3-speler wil (die ik niet heb), omdat hij zo graag wil werken met muziek in zijn oren.

Afscheid van Stanley, de rijzige timmerman, uiteraard ook handig en kundig, met zijn sik… stil, gedreven, snel en superaardig.

Afscheid van Jan Willem en Lonneke, twee gedreven mensen met een droom, met een wens mensen met een handicap te helpen een vak te leren, zodat ze daarmee hun toekomst zeker kunnen stellen. Mensen die de halve wereld hebben gezien en uiteindelijk terecht zijn gekomen in Malawi, en die daar hun droom hopen waar te maken.

Afscheid van Christel, die haar eerste plaats moest afstaan aan mij: niet zij maar ik was de eerste volunteer in The Greenshop

. Die zo fantasievol bleekte kunnen koken (mijn privékok ), waar ik zoveel mee heb beleefd: gewerkt in the Greenshop, maar ook wijn gedronken, gelachen, ge-wifid, gegeten. En oh ja, niet te vergeten het avontuur ‘varen’ heb gedeeld: met 3 liter benzine en twee dure camera’s op een fors ruig meer en met een straffe wind na 15 minuten met een sputterende en telkens afslaande buitenboordmotor weer terugkeren naar het startpunt, hopend dat die 3 liter voldoende zou zijn. Ik wens haar nog prachtige weken toe in Mzuzu en een fantastische reis met haar familie naar Tanzania en Zanzibar!

Afscheid van Janneke, de coördinator van de Stichting Doingoood in Malawi, die me na mijn aankomst in Lilongwe (na een 5 uur durende dodemansrit in de bus vanuit Mzuzu) kwam ophalen, waar ik mijn ervaringen aan mocht vertellen en die luisterde, luisterde en luisterde. Die een afspraak verzette om mee uit eten te gaan en die me wegbracht naar het vliegveld van Lilongwe (waar ik bijna mijn vlucht miste!)… zo lief!

Afscheid van Ben en Claire, twee vrijwilligers van Doingoood, die ik eigenlijk nog maar zo kort ken, maar met wie ik dromen deel: vrijwilligerswerk doen, misschien een klein beetje het verschil maken, een andere wereld toelaten in onze eigen werelden en rijker naar NL terugkeren… Van wie ik zo’n hartelijk welkom kreeg in het Doingooodhuis in Lilongwe, dat ik er stil van werd. Ik wens ze nog drie prachtige weken toe, ieder op hun eigen project in Lilongwe en ik weet zeker dat we elkaar in het koude NL weer een keer zullen ontmoeten!

Afscheid van Malawi. Een verbazingwekkend groen land, met prachtige mensen, gruwelijk arm en toch zo rijk, van waar ik zoveel mooie en bijzondere ervaringen in mijn levensrugzak mee terugneem naar mijn leven in NL. Ik hoop dat ik met mijn blogs iets aan mijn lezers heb kunnen geven, iets waar ik misschien nog over mag vertellen als ik mijn lezers IRL tegenkom. Hoewel … pas op, jullie zullen waarschijnlijk met enig licht geweld de ‘stop-knop’ moeten indrukken!

Afscheid … hoewel ik erg in de Engelse modus sta, denk ik hier alleen maar in het Frans: partir c’est mourir un peu…