Het is een bijzondere tocht, waarvoor zelfs een andere auto (pickup truck) gehuurd moet worden om ons, 5 man sterk erheen te vervoeren. Tien km van The Greenshop verwijderd, maar toch. We worden op het rode, op enkele plaatsen stoffige en op andere plaatsen modderige weggetje volledig door elkaar geschud en opgeklopt. Maar dan …

Twee kleine huisjes, een apart keukentje, twee douchecabines, verderop een toilet, één gezinnetje met twee kleine jongens en twee jonge mannen, wat kippen en stilte, prachtige echt stille stilte met een uitzicht waar ik kippenvel van krijg…

Dit is het land van Bobby Mlongoti, sinds 1999 in zijn bezit en de basis van zijn bijzondere project. Hier komt een deel van de producten, dat in The Greenshop wordt verkocht, vandaan. We lopen door de velden, krijgen te horen wat er gezaaid is en wat en binnenkort geoogst kan worden. Aan het eind van het land ligt een beekje/riviertje, dat nooit opdroogt en waaruit in de droge periode water omhoog wordt gepompt om de gewassen van het broodnodige vocht te voorzien. Een scarecrow met de naam ‘Watchman’ staat dag en nacht in het veld (zie vooral de foto) en krijgt (bij navraag) niet eens betaald voor zijn saaie maar belangrijke werk.

Bobby heeft zijn hoed op. Waarom, vraag ik, want ik heb hem in The Greenshop nog nooit een hoed zien dragen. Well, is het antwoord, nu ben ik ‘farmer’. Mooi …

Alles is groen. Over een paar weken is de eerste kropsla klaar om geoogst te worden. De pumpkins liggen, bijna rijp, prachtig groen te zijn. De broccoli, wortelen, uien, prei, aubergines groeien als kool. De rietsuiker staat er prachtig hoog bij. Het land is verdeeld in secties zodat de jonge mannen elk verantwoordelijk zijn voor hun eigen sectie en dat werkt uitstekend.

Er wordt niet gewerkt met kunstmest (zo gebruikelijk in Malawi), wel met compost. Alles organisch. De groenten die in The Greenshop verkocht worden, zijn echter nog niet allemaal afkomstig van dit prachtige land, maar komen ook van de markt. Er kan dus niet worden gezegd dat alles ‘totally organic’ is, maar het streven is dat dit wel zoveel mogelijk het geval is.

Onkruid wordt met de hand gewied en verzameld. Het komt op de composthoop. Het is de bedoeling dat er binnenkort ook wat varkens komen, die van het afval van het land zullen leven en een eigen bijdrage kunnen leveren aan de composthoop. Er zal ook geslacht worden … maar daar denk ik nu maar even niet aan. De omheining voor de varkens is al gebouwd!

Het is stil, het is prachtig. De mangobomen hebben zwaar omlaag hangende takken met vruchten en ik zie op enkele plekken in het veld een bijna rijpe ananas staan. Bobby loopt met ons op en vertelt, verhaalt en legt uit. Hij heeft zo’n andere kijk op het belang van gezond eten dan de gemiddelde Malawiaan, dat ik hem vraag wat hem ertoe heeft gebracht bezig te gaan met gezonde voeding. Het antwoord is kort maar krachtig: ‘een boek’. En dat ene boek triggerde hem, hij ging meer boeken over groenten, kruiden, fruit lezen. Hij leerde zichzelf wat gezond eten kan doen voor een mens en probeert dit nu uit te dragen.Ik hoop zo ontzettend dat hij een verschil kan maken, maar ik durf hier ook wel mijn twijfels uit te spreken... ;-)

Het is stil op het land. Het is ook ‘ver’ van de stad. Het gezin en de twee jonge mannen wonen hier echt, zonder stromend water (wel een pomp), zonder elektra. Met deze arbeiders gaat het goed, zeker nu de oudste getrouwd is, zijn vrouw en twee kindertjes ook op het land wonen en er (dus) niet meer door de mannen zelf moet worden gekookt, gewassen etc. Uit de verhalen van Jan Willem en Lonneke begrijp ik, dat het niet altijd goed is gegaan; er is een tijd geweest dat arbeiders de afgelegen plek, zonder enige vorm van afleiding, niet aankonden en aan de drank raakten. Dat heeft voor Bobby forse problemen opgeleverd, waarbij de opbrengsten van zijn land tot een minimum daalden. Ik begrijp echter, dat het nu goed gaat en zelfs zo goed, dat de arbeiders meer loon zullen gaan krijgen (mee zullen delen in het succes van het project) en dat het een grote wens is van Bobby (en Jan Willem en Lonneke) om de kleine huisjes te vervangen door een wat groter huis, met extra slaapruimten, zodat eventueel toekomstige, in agriculture geïnteresseerde volunteers een plekje zouden kunnen krijgen voor een poosje. Well … toekomstmuziek. Zo ver is het nog niet, maar alleen al het dromen over deze toekomst is al prachtig.

We vertrekken. De twee jongetjes worden nog even door Jan Willem over de schouder gegooid, gekieteld en krijgen nog les in fluiten met een groen blaadje. Ze mogen nog even toeteren in de auto en dan is het bedanken, zwaaien en lachen!

En ik? Ik ben enorm onder de indruk van het doorzettingsvermogen van Bobby, die tegen alle gebruiken en standaarden in probeert gezonde voeding te introduceren in Malawi… ‘living his dream, his green dream …’