Het regent en niet zo zuinig ook. De Malawianen denken dat ze smelten als ze in de regen lopen, of misschien wel dat ze ziektes oplopen. Dat is natuurlijk niet zo gek, als je bedenkt dat met de overstromingen van deze regenperiode zo’n 170 mensen zijn overleden.

Maar … in ieder geval komt geen Malawiaan zijn afspraak na als het regent. Vraag je om een reden, dan is het eenvoudig: geen smoes of leugentje om bestwil, maar gewoon, het regende! Ik moet er vreselijk om lachen.

Tegelijkertijd kan ik me goed voorstellen dat Westerlingen, die hier voor langere tijd wonen en dingen gedaan willen krijgen, hier behoorlijk kriegel van worden. Als een van de assistenten van The Greenshop te laat op het werk komt en daarop aangesproken wordt, kijkt hij stomverbaasd en roept: ‘maar het regende!!!’

Ik grinnik zachtjes, want eigenlijk kan ik me de irritatie van de werkgevers wel voorstellen.

Het is niet eenvoudig om, als het regent, iets voor elkaar te krijgen. Shops zijn dicht, marktjes zijn half leeg en de bevoorrading van de grotere supermarkten loopt behoorlijk achter (ook door ondergelopen wegen, weggeslagen wegen etc.). Tja… het regent!

Zo gingen we op pad om lijsten te laten maken voor de sign language platen. Afspraken gemaakt, mooie eerste lijst geleverd, extra opdracht erbij voor nog twee lijsten, maar helaas: de timmerman blijft in gebreke en levert niet zoals beloofd ‘de volgende dag’. Bij navraag blijkt … oh ja natuurlijk, het regent! ;-)))

Een oplossing lijkt in zicht. Christel, op weg naar de China-shop (Chinezen zijn ook hier breed vertegenwoordigd) ziet regenponcho’s liggen en niet zomaar poncho’s: groene poncho’s – de kleur van de Greenshop! Een belletje naar Jan Willem en er wordt een negental poncho’s aangeschaft en leuker nog: later ook nog bedrukt met het logo van the Greenshop. Dikke pret als de aanwezigen toch echt allemaal even de poncho moeten aanpassen, geen enkele gêne of ‘nee, das niet hip’, nee, gewoon dikke pret met z’n allen om die malle groene poncho’s die je (zo zeggen de Mzungu’s) droog houden als het regent. Ik heb overigens niet het idee, dat het veel zal opleveren in de zin van op tijd komen, of geen boodschap meer hebben aan de regen. Want iets wat zo ingesleten is, verdwijnt niet met het hebben van een poncho. Maar de pret die we nu hebben … onbetaalbaar!

Er zijn overigens nog talloze andere redenen om niet aanwezig te zijn of om afspraken na te komen. De begrafenis van een belangrijke bisschop … ach, alle begrip. Maar ook kan het zomaar zijn dat het geld, gegeven door de opdrachtgever en bestemd voor vervoer, ineens zomaar voor iets anders is gebruikt. En ja, dan heb je natuurlijk geen mogelijkheid om te komen. Toch? Logisch toch? ;-)))

Of je kunt ineens een ander opdracht krijgen, en ja, jammer dan dat je al een voorschot hebt gehad, maar die andere opdracht is heel lucratief, of voor een vriend of voor familie en dat ga je dus echt eerst even doen. Je komt gewoon een week, of een maand, later bij je eerste opdrachtgever en zegt stralend: ‘Hi, how are you, thank you, I am fine too!’ Ik vind het humor…

Vrolijkheid tref je overal aan, ook (of zal ik zeggen vooral) in Afrika en dus ook in Malawi. Ik geniet met volle teugen van de humor van de Malawianen, die bijvoorbeeld in schateren uitbarsten als een van ons, Mzungu’s, per ongeluk in een enorme plas water stapt. Niet alleen kinderen liggen in een deuk en rennen naar vriendjes toe om gillend te vertellen wat er is gebeurd, maar ook volwassenen wijzen en grinniken luidruchtig. Het is een soort lachen, waardoor ik zelf ook in de lach schiet. Niks gênants, gewoon lekker gieren om een grappige, onverwachte gebeurtenis.

Zo loop ik door de markt (zie eerdere foto’s) en moet mijn slobberbroek (waarvan het elastiek toch echt zijn beste tijd heeft gehad) omhoog houden in de natte, glibberige ‘straatjes’. Mensen wijzen en lachen, doen me na en ik kan niet anders dan ook grinniken. Heerlijk!

De gebarentaal met de dove studenten levert soms ook hilarische momenten op. Natuurlijk ‘spreek’ ik de taal nog niet vloeiend en soms ‘doe’ ik ook maar wat. Maar soms ook denk ik het echt goed te doen en liggen de studenten weer volledig krom om mijn communicatie en ‘ratelen’ met elkaar met hun handen zonder dat ik weet waar ik in ’s hemelsnaam de boot gemist heb.

Maar dat je er ook flink veel baat bij kunt hebben als je (een beetje) sign language ‘spreekt’, wordt me duidelijk als we, Christel, ik, Collins en Ayiti, naar de markt gaan om een aantal snacks, dat in het Greencafé verkocht zal gaan worden, in te kopen. We gaan eerst testen, want we zullen meerdere kraampjes en shops langsgaan en kijken, waar de lekkerste snacks te krijgen zijn. Daarna wordt door de grote bazen (big boss) besloten waar de lekkerste snacks zullen worden ingekocht, zodat het Greencafé de locale ondernemers een beetje ondersteunt en het café zelf niet nog meer werk naar zich toetrekt. Win-win situatie toch?

Wij, Christel en ik, denken dat Collins en Ayiti wel weten waar de lekkerste mandazi (een saaie, soms wat droge ‘oliebol’ of donut, die ’s morgens bij de thee wordt gegeten), chapati (kleine pannenkoekjes die naar believen gevuld kunnen worden) en samosa (driehoekig gefrituurde snack met bijvoorbeeld vleesvulling) te krijgen zouden zijn. Helaas, ook zij moeten onderweg her en der navraag doen. Uiteindelijk komen we op de markt, waar we in een rokerig straatje (sorry, geen fototoestel bij me) in een restaurantje geduwd worden waar we chapati kunnen kopen. ‘Plain chapati, please’ en een kleine uitleg erbij wat de bedoeling is. Ik weet niet of ze het allemaal wel begrijpen, maar goed, we krijgen voor 160 kwacha twee chapatis mee. Verderop, om de hoek van het straatje, kunnen we samosa en mandazi krijgen. Weer uitleggen wat de bedoeling is, misschien net iets te compact, en er wordt ons een mandazi voor 50 kwacha verkocht en bij een andere onderneemster (een jong meisje) een samosa ook voor 50 kwacha. Ik denk, dat we een goede deal hebben (wat wil je met twee maal een dubbeltje!) maar Collins (doof) echter slaat fel aan het gebaren: ‘she lies, she lies!’ in sign language dus. Christel en ik begrijpen het, maar uiteraard alle mensen die om ons heen staan, niet. We mopperen tegen de onderneemster dat het geen eerlijke prijs is voor een mandazi en vertellen nogmaals, nu iets uitgebreider, dat het de bedoeling is om de snacks te testen, en als ze lekker zijn, ze een goede deal kan krijgen met een dagelijkse levering aan het Greencafé. Well… niemand snapt natuurlijk waarom wij ineens van mening zijn dat het meisje geen eerlijke prijs rekent, want niemand begrijpt de gebarentaal. Maar uiteindelijk valt het kwartje wel bij het jonge meisje: de prijs wordt aangepast naar 30 kwacha! Ik geniett!!!

Sign language is dus niet alleen geschikt voor communicatie met doven, maar ook behulpzaam bij het ontmaskeren van kleine leugenaartjes! Prachtig! En Collins en Ayiti genieten met ons mee… zeker als we terugkomen in the Greenshop en het hele verhaal in geuren en kleuren vertellen, in het Engels, in het Nederlands maar zeker ook met grote gebaren en dikke pret!

Toch een kleine kanttekening hierbij, want het is niet helemaal onbegrijpelijk dat het meisje haar slag wil slaan bij deze twee Mzungu’s. Ze kan ‘zomaar’ de dubbele prijs vragen en die domme Mzungu’s betalen het ook nog. Het is dat er twee rare, Malawiaanse snuiters bij waren, die met hun handen wapperen, waardoor ze toch nog haar gebruikelijke prijs moet rekenen. Verdikkeme… da’s nou jammer! ;-)))

Lachen, het komt naar mijn mening in Afrika (dus in Malawi) meer voor dan in Westerse landen. Je krijgt als je een beetje toegankelijk bent, overal en altijd een vrolijk ‘How are you?’ en een big smile. Het voelt zo vrolijk, zo puur, eenvoudig. Mensen lachen om simpele dingen. Ik kan me niet voorstellen dat er een Westers kind (laat staan een volwassene) dikke pret heeft om iemand die in een plas water stapt. Humor, plezier, pret in Malawi is van een eenvoud, waar ik van geniet. Van een puurheid, waar ik van opkijk. Van een eerlijkheid, waar ik warm van word. Zonder achterdocht, zonder vervelende bedoelingen, zonder dubbele agenda. Ik geniet en laaf me hieraan …

Een groet met eengrote glimlach vanuit Malawi,

Grada