Jarig zijn, ach, ik heb er niet zo veel mee. Het is hoogstens een aanleiding om een feestje te geven, maar als je zoals ik in januari, zo vlak na alle feestdagen verjaart, dan heeft iedereen het ook wel een beetje gehad met feesten.

Als ik wakker word, heb ik dan ook niet direct door dat ik een nieuw tiental bereikt heb: 60. En hoewel ik inmiddels volledig stemloos ben, kan ik op andere vlakken geen enkel verschil constateren met de dag ervoor, toen ik nog 59 was.

Het is wel een hele aparte gewaarwording om zover van huis, in zo’n andere omgeving, zo veel mails, facebookberichten en appjes te krijgen met felicitaties, goede wensen met prachtige foto’s, ballonnen en taarten en zelfs extra fotoruimte op ‘reismee.nl’ als cadeau (dank je wel Wiebe, daar ga ik vandaag schandelijk gebruik van maken!).

En hoe graag ik ook overal op zou willen reageren, ik zit wel in Malawi en KPN heeft in al zijn ondoorgrondelijke wijsheid besloten dat (in ieder geval mijn) webmail hier niet werkt. Vele tweetjes naar @KPNwebcare heb ik eraan gewijd, maar ik heb het opgegeven. Met deze blog weten jullie tenminste waarom ik zwijgend al deze aandacht over me heen heb laten komen … en er met een big smile van heb genoten!

Het is een regenachtige dag, een prima dag om te werken. Het kost me wel dubbel zoveel tijd om wat werk gedaan te krijgen: het internet is hier aangepast aan de warmte en het tempo van Afrika, een tempo wat dus prima bij mijn leeftijd past

heerlijk relaxt, hoewel ik me wel zorgen maak over het aantal Mb’s die ik weer nodig (lijk te) heb(ben) om een vrij simpel klusje klaar te krijgen. Het werkt hier allemaal wat anders dan ik (verwend nest) gewend ben. Er moeten databundels (prepaid, kraskaartjes) worden aangeschaft en hoewel het allemaal niet heel veel kost, vind ik het bijna gênant als ik in de Airtel shop voor 20.000 kwatcha (€ 40) data ga kopen en de klanten vóór mij respectievelijk voor K 3.000 en K1.000 bundels kopen. Ik blijf dan maar even wachten tot ze de winkel uit zijn, want ik schaam me een beetje voor mijn ‘rijkdom’.

Het is daarna overigens nog een heel gedoe om de router (luxe!) weer te vullen: de simkaart uit je telefoon verwijderen, de simkaart uit de router in de telefoon doen, kaartjes (elk 1.000 kwatcha) openkrassen en de codes (per stuk weet ik hoeveel cijfers) via een telefoonnummer activeren. Dan de simkaart uit je telefoon halen en weer in de router doen. Zeer omslachtig, maar Jan Willem heeft het in een paar minuten voor elkaar. En als je dan aan het werk bent en ineens valt alles weg, denk je al gauw ‘shit, data op’, maar gelukkig is dat niet altijd zo: internet is niet zo stabiel en valt wel eens uit

Het valt me trouwens op dat iedereen wel een mobieltje heeft (de oude Nokiaatjes tieren hier welig, ik heb - nog - geen smartphones gezien), maar er eigenlijk alleen mee belt en sms-jes verstuurd. Het is een ‘trip down memory lane’ met ook wel wat weemoed, want hoe heerlijk was het dat je niet overal alles binnenkreeg, gewoon even moest wachten tot je op het werk of thuis was voor je antwoord kon geven. Nu moet alles meteen, direct, acuut. Wat dat betreft vind ik het heerlijk om weer even in Afrika te zijn (Azië heeft ook zo’n invloed op me), om even ‘ge-reset’ te worden, alles weer eens in perspectief te zien, te moeten (en dus te kunnen) relativeren.

Ik ben verwend op mijn verjaardag. Ik kreeg een heerlijke cappuccino geserveerd door Lonneke, ik neem een duik in het prachtige Lake Malawi, luister naar de kletterende regen op het dak terwijl ik gewoon buiten op het balkon zit te werken en Lonneke en Jan Willem de was doen en in de tuin aan de slag gaan. Jan Willem verbreekt het wereldrecord band verwisselen, nadat hij (toevallig?) heeft geconstateerd dat de (geleende/gehuurde) auto een lekke band heeft.

Het uitzicht is prachtig, Mozambique (het meer is hier 80 km breed) is prachtig zichtbaar. En als het werk gedaan is, de was te drogen hangt, drinken we een drankje, eten een klein hapje en kletsen we wat af. Ik steek heel wat op van de verhalen van Lonneke en Jan Willem: gelukkig weet ik nu dat in Malawi het laten van winden verboden is!

Wat een leven …

Aan het eind van de dag lopen we naar het dorp, naar Kaya Papaya. Dit restaurant (en kroeg) wordt gerund door Steve en Sean uit Engeland (heb ik al eerder verteld, sorry ... is de leeftijd!). Heerlijk eten, veel zoenen en hugs voor mijn verjaardag en tot slot een prachtige, door Sean zelf gemaakte notentaart met koffiesmeersel bovenop. En … 1 kaarsje (vind ik héél lief …). De nodige drankjes maken dat we niet teruglopen naar huis, maar een taxi nemen om na een laatste slaapmutsje in bed te vallen…

The day after… ja, dat is niet altijd even leuk. Mijn kater en ik worden al vroeg (05.15 uur) wakker getoeterd door een aantal mensen dat het nodig vindt om naast mijn raam/hoofd ruzie te gaan staan maken (of is het een gewone conversatie?). Nog even sudderen en dan toch maar op het balkon gaan zitten. Een koel briesje, een glaasje sap, even zwemmen (is goed tegen een kater - aldus Lonneke) en een boekje lezen. Mijn eerste dag van de rest van mijn leven is begonnen.

Ik dank iedereen voor alle lieve reacties voor mijn verjaardag, maar ook op mijn blogs, en groet jullie uit mooi Malawi: tiwonanengi soni!

Grada