5 januari 2015? Ben ik pas 5 dagen in Malawi? Het lijkt alsof ik hier al weken ben. Het ritme van Afrika, de warmte, de vriendelijkheid, de prachtige natuur... het is net een beetje thuiskomen. Het is een levensstijl die ik graag een poosje volhoud. Maar laat ik (proberen) bij het begin (te) beginnen. En dat zal niet eenvoudig zijn, want zoals gewoonlijk gebeurt er van alles.

De reis is prima verlopen. Nadat ik met mijn kinderen (Lukas, net terug uit Mexicoen Midas) nog even ben gaan eten, werd ik door Midas op Schiphol afgezet. Zoals altijd ben ik redelijk laat aanwezig, kan bijna direct doorlopen het vliegtuig in en val direct in slaap (vertrek 20.40 uur). Ik vlieg eerst naar Nairobi (Kenia) Het gaat allemaal van een leien dakje. Ook de connecting flight naar Lilongwe (Malawi) gaat, met een klein startprobleem (er is iets kapot in de cockpit), goed. Op het vliegveld word ik direct opgevangen door Mariska, de country-coördinator. De belangrijkste dingen (hahaha) worden eerst gedaan: ze brengt me eerst naar een telefoonwinkel voor een local simkaart in mijn telefoon en dan naar de lodge Mabuya Camp en wordt een internetkaart aangeschaft.

Ik krijg een prachtige kamer, ik voel me enorm verwend. Mariska vertrekt om allerlei belangrijke zaken te regelen, ik vermaak me aan het zwembad en ontmoet veel andere backpackers.Ik maak ook kennis met Julie en Mary uit Canada en hoor dat ook zij naar Nkhatabay willen gaan. Zij willen een auto huren en ik adviseer ze om Mariska in te schakelen; tenslotte kent zijland en mogelijkheden. Zo gezegd zo gedaan. En dat betekent natuurlijk ook dat ik, samen met Mariska, kan meerijden naar Nkhatabay, mijn eindbestemming.

De auto is snel geregeld, en we besluiten de volgende dag te vertrekken. Hoewel ik had beloofd ook te zullen rijden, kom ik er tot mijn grote schrik 's nachts achter dat ik geen rijbewijs bij me heb. Nou ja... ze zullen toch niet ...

Nadat Julie is gestart met rijden, beseft Mariska al snel dat we het met deze snelheid niet gaan halen voor het donker in Nkhatabay te zijn. Ik neem het over, ook omdat Julie erg moe is. Het gaat inderdaad sneller, en prompt krijg ik bij de eerste politiecontrole een boete. Ok, daar is mee te leven (5000 kwacha = 10 euro), maar de hele auto is in shock als mijn rijbewijs gevraagd wordt. Met een uiterst vriendelijke glimlach overhandig ik 5000 kwacha en mijn paspoort. Blijkbaar doen mijn grijze haren de rest... we mogen doorrijden. Ik ben de tel kwijt, maar vier of vijf politiecontroles blijft het goedgaan. Ik glimlach, vraag hoe het met ze gaat, vertel dat we uit Lilongwe komen en naar Nkhatabay reizen en we mogen doorrijden... De meiden uit Canada weten niet wat ze overkomt en noemen me een 'very lucky lady' (maar dan in het Frans, netjes vertaald een mazzelkont).

Net voor donker komen we Nkhatabay in en rijden we eerst langs de lodge waar Mariska en ik logeren (Big Blue), dan door naar de lodge waar Julie en Mary zullen verblijven (Aqua Africa).We kunnen het niet meer zo goed zien doordat het echt echt echt donker is, maar we horen des te meer het groteLake Malawi: de golven, de kikkers, de krekels, de mensen in het meer en daarbuiten. Heerlijk!Onze cabinligt aan het strand en ik voel me weer een bevoorrecht mens. We eten ineen local restaurant Kaya Papaya, gerund door twee Engelsen.

'sNachts gaat het helaas mis met mij. Ik voel me ziek, buik borrelt en protesteert en mijn keel lijkt wel schuurpapier. De volgendedag probeer ik alles tenegeren, maar dat lukt niet helemaal.Het wordt daarom een uiterst rustig dagje, met wat soep, water,dry toast, slapenen chillen aan het strand. Het is zondag en tot mijn grote verbazing is eraan het strand een kerkdienst gaande en wordenvier mensen gedoopt. Gewoon: de pastoor loopt inzijnnette pak met zijn nette schoenen en zijn witte overhemd het watervan het meer in en een voor een komt een dopeling het water inlopen. Met een hoop handgebaren worden ze even later ondergedompeld. Familie staat op het strand en zingt en klapt. Het is een prachtig schouwspel. Gelukkig zit ik op de veranda van onshuisje met decamera inde aanslag en heb ik enkelefoto's gemaakt.

Later die middag vertrekken we naar Jan Willem en Lonneke. In hun huis zal ik het grootste gedeelte van mijn tijd in Malawi doorbrengen. En eerlijk is eerlijk: dat is geen straf. Een huis aan het strand, twee mensen waar je je enorm welkom voelt, die een project ondersteunen waardoor dove mensen in Malawi serieus genomen worden en een kans krijgen om verder te komen. Het project spreekt me enorm aan, vooral omdat deze dove studenten op weg geholpen worden, maar niet 'onderhouden' worden. Ze moeten echt wat leren en de hoop is dat er in de toekomst bedrijven zijn die een plekje willen bieden aan deze mensen.

Ook Lonneke is (net als ik) niet in orde, we gaan dan ook supervroeg naar bed. Ik slaap heerlijk in mijn grote bed, met dik matras en een klamboe waar ik niet in verstrikt raak ;-O.

Vandaag, 5 januari 2015, ga ik naar Mzuzu, een stadje dat een uur van Nkhatabay verwijderd is. We (Jan Willem en ik) gaan met de 'taxi' en nemen ook twee carpenters mee die op het project aan het bouwen zijn. En opnieuw verbaas ik me over het landschap, zo groen, het lijkt NL wel. Het is dan wel regentijd, maar toch ... verbazingwekkend.

In het project waar ik mijn vrijwilligerswerk zal doen, zijn vandaag twee dove studentes (Nthandose en Sisiya) aan het werk. In totaal werken er vier (nog twee jongens Collins en Levy), om en om. De foundation is bezig om naast de groenteshop ook een lunchroom op te zetten. De counter van de lunchroom moet geverfd worden en er is een zelfgemaakt blackboard dat ook een kleurtje moet krijgen (de lijst). Ik ga op pad om rode verf te halen. Een paar uurtjes later giebelen de twee studentes om mijn uiterlijk: ik zie eruit of ik een paar moorden heb gepleegd. Maar ... het ziet er geweldig uit. Jan Willem hangt het blackboard met de mooie rode lijst op en het ziet er al weer meer aangekleed uit.

Nadat we nog even boodschappenhebben gedaan voor het avondeten, vertrekken we weer (met een andere taxi) naar Nkhatabay. Het hoogteverschil tussen Mzuzu en Nkhatabay is 800 m en je voelt de warmte toenemen. 'Thuisgekomen' duik ik dan ook snel in het meer, heerlijk verfrissend. Mariska die niet mee is geweest naar Mzuzu maar thuis heeft gewerkt, kookt voor ons, terwijl ik probeer nog wat te werken. Helaas, inloggen lukt niet. Ik verbaas mezelf: eigenlijk interesseert het me even niet. Ik stuur een mailtje dat ik niet kan inloggen en zie het morgen wel weer. Lonneke eet een muizehapje mee, maar is nog steeds behoorlijk ziek.

Morgen gaan we (Jan Willem en ik) weer naar het project. Ik ga van Collins een beetje vanhun gebarentaal leren. Hun gebarentaal, want de gebarentaal is echt volstrekt anders dan in NL. Daarnaast begreep ik van Jan Willem dat de taal ook per regio verschilt, ook omdat er in Malawi naast de nationale taalChichewa nogal wat andere talen worden gesproken. In het noorden (Mzuzue.o.) wordtTonga gesproken en de gebarentaal van de aanwezige studenten is daar dus op gebaseerd. Overigens: iedereen in Malawi spreekt Engels, en echt goed Engels. Het contact is daarom optimaal en daar geniet ik enorm van.

Morgen gaat ook Mariska weer terug naar Lilongwe. Zij heeft mij begeleid van mijn aankomst tot aan het project en ik heb grote bewondering voor haar en Doingoood, waar zij voor werkt. Het is zo fijn om aan te komen in een 'vreemd' land, waar alles voor je geregeld is, van simkaart tot bed tot vervoer en alles. Een warm bad is het!

Ik ga slapen, want in Malawi is het om 21 uur bedtijd... Waarom? Omdat de dag weer om 6 uur begint ...

Tot de volgende keer!

Lieve groet van

Grada